هیـــــچوقت کســی رو پــس نــزن کــه

دوســـتــت داره ... مراقــــــبته ...

و نگرانــــــــــــت میشــه ...!

چـــون یــک روز بیــدار میشـــی و میبینــی ...

مـــــــــاه رو از دســــت دادی ...

وقتــی که داشــتی ســـــــتاره ها رو میشـــمردی.....!!!!

دستــم را بالا مــی برم

و آسمان را پایین مــی کشـــم

مــی خواهــــــم بزرگــــــی زمین را نشان آسمان دهـــــــم

تا بداند

گمشده ی من

نه در آغــــوش او

که در همین خاک بـــــــی انتهاست

آنقدر از دل تنگـــــی هایـــــــم برایش

خواهــــــم گفت

تا ســـرخ شود

تا نــــم نــــم بگرید

آن وقت رهایش مـــی کنــــــــم

و مـــی دانــــــم

کســــــی هــــــرگــــــز نــــــخواهد دانست

غـــــــم آن غروب بارانـــــــی

همه از دلتنگـــی های من بود

دلم هوس یک دوست قدیمی کرده

بک رفبقِ شش دانگ

یک آرامِ دل

کسی که امتحانش را در رفاقت پس داده

و دیگر محک زدن و زیر و رو کردنی در کار نباشد

رفیقی که من نگویم و او بشنود

بخندم و حجــم بغضم را در خنده ام ببیند

رفیقی که بگویم برو ، اما بماند . . .

هــــوا را هــــــر چــــقــدر نفـــــس بــکــشـــي

بـــاز هــــــم بـــراي کــشيـــدنش بـــال بـــال ميزني...

مــثـــل تـــــ?ـــــــو...

کـــه هـــر چــــقدر کـــه بــاشــي...

بــاز بــايد بـــاشي!

مـيـفهــمي چـــــه ميگويــــم؟؟!!!

بـــــــــــــودنـــت مهــــــــــــم اســـت...!!!

دوباره از سر هر شاخه ، برگ سرريز است

بهار من ! تو کجايي که باز پاييز است

بيا به بيشه ي طوفان ، حصار خون بکشيم

که مرگ ِ غنچه در اين فصل گل غم انگيز است

مباد بگذرد ايام گل شدن از ما

چنين که کاسه ي صبر شکوفه لبريز است

ز کوچه هاي طراوت غبار مي رويد

که قحط آب به رگهاي خشک کاريز است

دلم اگرچه زمينگيرِ بي پرو بالي ست

پرنده ايست که با يادت آسمان خيز است.....

چه خوش خيال است ...

فاصله راميگويم !

به خيالش ،

تو را از من دور کرده ؛

نميداند ،

جاي تو امن است ...

اينجا ميان قلبـــــــــــــــــم